Wat hebben we er naar uitgekeken, de start van een nieuw voetbalseizoen. Dat doen we altijd na een lange zomerstop, maar deze keer natuurlijk in het bijzonder nadat het oude seizoen begin maart wegens Corona plotsklaps werd stilgelegd. We waren er wel klaar mee en hunkerden naar het herstel van het verenigingsleven in zijn al verschijningsvormen, zelf sporten, training geven, leiding geven, organiseren, bardiensten draaien, voetbal kijken, vrienden ontmoeten, de derde helft en ga zo maar door.
Zaterdag was het zover, de eerste zaterdag met een bijna vol programma op het Oostersportpark. En wat voor programma! Mooi jeugdvoetbal in de ochtend, top-jeugdvoetbal van Cambuur en AFC ’34 in de overgang naar de middag en toen nog thuiswedstrijden van de beloften van Zeerobben 2, alsmede een wedstrijd van Zeerobben 1 op het Hoofdveld. Machtig mooi, wat een dag! Zaterdag is weer de mooiste dag van de week.
Afgelopen zaterdag was ook een hele belangrijke testcase voor ons als vereniging als het gaat om de uitvoering en handhaving van de RIVM richtlijnen en verdere Coronamaatregelen. Want daar hebben we natuurlijk wel mee te maken, of we dat nou leuk vinden of niet. Hier is geen sprake van een keuze, het moet gewoon gebeuren. En dat kunnen we (als amateurvoetbalwereld als geheel, dus niet alleen wij als Zeerobben), maar beter serieus nemen. Anders zou onze eerder aangehaalde hunkering naar een nieuw voetbalseizoen wel weer eens heel snel op een teleurstelling kunnen uitdraaien.
We waren er klaar voor. Middels onze berichtgevingen en protocol was iedereen wel op de hoogte van de regels die gelden. Die hoeven we hier niet te herhalen. Op het complex waren door vrijwilligers waar we niet genoeg waardering voor kunnen hebben, de nodige voorzieningen getroffen. Looproutes aangelegd, duidelijke instructies en bij binnenkomst op het complex ook nog eens aan iedereen persoonlijk een briefje uitgereikt met de instructies op hoofdlijnen.
Hoe is die testcase bevallen? Goed, denken wij. Heel goed zelfs, het glas is al half vol. Maar daarmee is ook meteen gezegd dat het voller kan. En voller zal moeten als we het seizoen willen kunnen doorzetten en straks ook om het echchie kunnen gaan voetballen voor de beker en competitie.
De grootste stap die we nog met elkaar moeten zetten is de afstandsregel. Toegegeven, het is een lastige, het valt onszelf ook zwaar, maar het zal toch echt moeten. Zowel langs de lijn, als ook in de kantine (niet staan, ga zitten!) en op het terras. Voorbeeldje? Op het terras zijn extra tafels met banken geplaatst. Met groene stickers is aangegeven waar je mag (moet) zitten en dan kunnen er 4 personen aan een tafel. Vaak zagen we tafels met 6 personen. Goed voor de omzet in de kantine, zou je kunnen zeggen, maar ook een ideale situatie voor het doorgeven van het coronavirus.
Soortgelijke voorbeelden zijn ook te geven voor samenscholingen langs de lijn. De omheining is groot en lang genoeg mensen, ga gewoon 1,5 meter uit elkaar staan, zo moeilijk kan dat toch niet zijn?
Wij, als bestuur en alle andere betrokken vrijwilligers willen geen oppassers, geen handhavers, geen boemannen zijn. We willen ook gewoon ontspannen naar voetballen kijken en gezellig vertoeven in de kantine of op het terras. Daarmee willen we zeggen dat de handhaving van de (verplichte) regels een zaak van ons allen is, eigen verantwoordelijkheid van een ieder.
We willen niet preken, we bepalen het beleid niet, maar we voelen ons wel medeverantwoordelijk.
De Coronamaatregelen lijken helaas voor een soort van tweedeling, sterker nog voor polarisatie in de maatschappij te zorgen. Je bent vóór de maatregelen, of je bent er tegen. Zoiets.
Maar niet of onvoldoende afstand houden mag geen uiting zijn van jouw persoonlijke keuze vóór of tegen coronamaatregelen. Afstand houden heeft vooral te maken met respect. Respect voor je medemens, of die nou in de risicogroep zit of niet. Het gaat niet om zelf wel of niet ziek (kunnen) worden, het gaat om wel of niet een virus doorgeven. Daar heb je geen controle over als je geen afstand houdt en dus toon je respect voor je medemens als je wel afstand houd.
Het is eigenlijk net als in het verkeer: er zijn voorrangsregels, maar voorrang neem je niet, voorrang verleen je. Dus ruimte claim je niet, die geef je.
Zullen we zo met z’n alle de volgende stap zetten op weg naar volle glazen? Zou mooi zijn, alvast bedankt!
Het bestuur