Gistermorgen was ik bij de maandagmorgen-schoonmaakploeg op De Robbenplaat. Vanwege m’n aanstaande afscheid een doos gebak mee om ze te bedanken voor de gastvrije ontvangst gedurende de 10 jaar dat ik voorzitter van deze machtig mooie club mocht zijn. Altijd was er koffie, meestal wel iets lekkers erbij, soms zelfs gebak. Ik mocht altijd op de stoel zitten die ooit exclusief gereserveerd was voor één van m’n oude mentoren bij Zeerobben, Papa Tinus Booy RIP. Beetje raar misschien, maar het voelde altijd als een eer.
Papa Booy was het eerste overlijdensgeval waar ik als destijds net aangetreden voorzitter mee te maken kreeg. Daar spraken we over. En over volgende leden vanuit de schoonmaakploeg (of hun gezinsleden) die in de loop der jaren kwamen te overlijden. En vooral over hoe die trieste dieptepunten tegelijkertijd -en achteraf gezien- ook wel weer hoogtepunten werden in mijn periode als voorzitter. Omdat de manier waarop we daar als verenging mee omgingen, ook weer zo’n betekenisvolle verdieping van ons Zeerobben-familiegevoel brachten. De namen kwamen voorbij: Tinus dus, Saskia Knipper, Oane Kingma, Jan Boomsma, Martine Draaisma en vorige week nog Dora Dijkstra.
En logischerwijs kwam toen ook de vraag: “Hoe is het eigenlijk met Albert Visser”? Albert was ook jaren een vaste waarde in de schoonmaakploeg geweest en het ging niet zo goed met hem. Het was vrijdagnacht kantje boord geweest, zo hadden we gehoord. Zondag kwam er bericht dat het weer ietsje beter ging en dat hij ook weer wat leek op te leven. En zo keuvelden we nog wat door tot het tijd was weer naar huis te gaan. Zelf moest ik nog een boodschap doen bij de supermarkt om de hoek. Sta ik op de groente-afdeling, gaat de telefoon: Gemmie Knipper aan de lijn: “Hij is vannacht overleden krijg ik net door van zoon Klaas Visser”. Hoe bestaat het! Nog geen uur geleden hadden we het er in het clubhuis over aan de stamtafel, die tafel waar hij zelf zo vaak gezeten had. En nu blijkt dat hij toen net overleden was….
Albert Visser is overleden. Lid van Verdienste van onze vereniging, pater familias van een gezin dat leden, supporters en vooral ook trouwe vrijwilligers voortbracht. Dat verplicht ons een In Memoriam te schrijven. Gemmie bood meteen aan om in zijn archief op zoek te gaan naar een passende foto. Hij kwam terug met meer dan dat: een stuk over Albert Visser dat we in 2016 publiceerden toen hij afscheid nam als vrijwilliger. Beter dan wat daarin staat over Albert kan ik het niet verwoorden. Vandaar dat we het hier maar integraal -en met alle foto’s erbij- opnieuw plaatsen. Ter ere van en nagedachtenis aan Albert. Klik voor het gehele artikel op de volgende link: https://zeerobben.nl/albert-visser-neemt-afscheid-na-meer-dan-veertig-jaar-als-vrijwilliger/
Wij condoleren de (klein-)kinderen en alle andere naasten en wensen hen sterkte met de verwerking van dit verlies.
Albert Visser, dat hij ruste in vrede.
Namens alle Zeerobben,
Johannes Woudstra, voorzitter
Albert Visser was Zeerobben!
Wat een persoonlijkheid had hij. Als hij in de kantine kwam, dan kwam er iemand binnen. Als hij begon te praten, was zijn stemgeluid al
Indrukwekkend en wat hij zei was altijd goed.
Een Zeerobbenicoon is niet meer, dat hij ruste in vrede.