Kerstgedachte: lege plekken aan de kersttafel

Herinneringen, daar ging vorig jaar onze Kerstgedachte over. Het waren herinneringen waarin de inmiddels dus alweer een jaar geleden overleden Gerrit Weewer centraal stond. Die herinneringen zijn er nog, de leegte die Gerrit achterliet is nog steeds actueel en straks weer voelbaar aan de kersttafel. Maar gelukkig zien we Sawe inmiddels ook alweer regelmatig bij onze Zeerobben-familie, bij de kaartverkoop op zaterdagmiddag en ook vorige week nog bij de kaartavond. Zij en wij missen Gerrit nog steeds, maar het doet ons goed te zien dat onze vereniging nog steeds een mooie en zinvolle plaats heeft in het leven van Sawe.

Vorige week verscheen een bericht op Facebook dat bij mij ook weer herinneringen opriep. Het ging om het elftal op bijgaande foto. Zeerobben C1 uit het jaar 1974, met mijn kaartmaat Johan Hellinga als leider/trainer. Het trok ook vooral mijn aandacht omdat ik de meeste van de spelers zelf ook één of meerdere jaren heb mogen trainen en coachen. Je zoekt de gezichten en de namen bij elkaar en dan komen de herinneringen aan die tijd weer boven. Vooral mooie herinneringen zijn het. Ook toen al was Zeerobben een bindende factor in ons leven.

En ik realiseerde me ook dat twee spelers van dat team al niet meer onder ons zijn. Al op heel jonge leeftijd overleed Bart Jan Switynk als gevolg van een scheepvaartongeluk. Toen een groot drama, maar nu nog steeds een dramatische herinnering voor zijn naasten, de familie en vrienden van toen. Ik weet van nabij dat Bart Jan nog dagelijks gemist wordt. En dat zijn toenmalige vrouw Gerda enkele jaren later, ook op veel te jonge leeftijd kwam te overlijden draagt zeker bij aan de intensiteit van het gemis en het drama. Het is zo’n moeilijke herinnering, zo’n grote lege plek aan de kersttafel.
En in februari van dit jaar ontviel ons ook Sipko van Sluis. De oude teamfoto die bij zijn In Memoriam op deze site geplaatst was, bestond uit veel van dezelfde spelers als op deze foto uit 1974.
Je bekijkt zo’n foto natuurlijk vooral met nostalgische, positieve gevoelens en herinneringen aan een mooie tijd. Het jeugdvoetbal van toen kende andere dimensies, zonder Apps, Facebook, Instagram, TikTok en Reels. Je was meer op elkaar gericht dan tegenwoordig. Er zijn nu zoveel afleidingen op de smartphones. Het maakt ook dat mensen zich vaker terugtrekken in hun eigen cocon. Best een beetje heimwee dus naar de tijd van die foto uit 1974.

En dan, nog maar een paar dagen later, een nieuw overlijdensbericht van een speler uit hetzelfde team! Op woensdag 20 december overleed oud Zeerob Adrie Rotteveel. Hij was nog maar 56 jaar, net zo oud als Sipko in februari was en zoals uiteraard vrijwel alle spelers op de foto. Hoe is het mogelijk, denk je dan. Die foto, dat team op Facebook, twee jongens zijn er al niet meer en dan ontvalt bijna op de datum van publicatie ook nog een derde speler. Ik communiceer daarover onder andere met de speler rechts naast Adrie op de foto, Jan Willem van Stee. “Niet best, veel te jong, we komen in de verkeerde categorie Johannes”, zo reageert Jan Willem verdrietig.
Ik weet het niet. Wat is de verkeerde categorie? Natuurlijk is 56 jaar veel te jong. Bart Jan was nog veel jonger en was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Welke categorie is dat dan?

Wat mij als Kerstgedachte raakt is het feit dat ook nu weer blijkt dat een club als de onze midden in de samenleving staat en zoveel mensen bindt, in goede en in slechte tijden. Dat we goede en minder goede herinneringen met elkaar kunnen delen. Aan de hand van zo’n foto met veel plezier terug kunnen kijken op mooie tijden, op vriendschappen, op successen en nederlagen, op verrassingen en teleurstellingen.
De Feestdagen staan voor de deur. Families en vrienden komen met Kerst bij elkaar. De geborgenheid en gezelligheid die dat geeft doen ons goed. En dan is er die teamfoto uit 1974 op Facebook die ons eraan doet herinneren dat er in veel families (de meeste toch eigenlijk wel) ook lege plekken zijn van mensen die gemist worden. Soms nog maar zo kort, maar soms ook al heel erg lang. Ik denk dat wij in de goede categorie zitten. Dat we weer Kerst met elkaar kunnen vieren, genieten van het samenzijn en tevens meeleven met hen die juist op die momenten de lege plek aan de kersttafel en het gemis extra voelen. Die gedachten geven binding. Binnen onze families en binnen onze club, immers ook een familie. Een familie met prachtige sportherinneringen en tegelijkertijd veel lege plekken aan de kersttafel.

Na de Kerst pakken we de draad weer op. De jaarwisseling vieren en dan vooruit naar 2024. Met herinneringen in onze bagage naar plannen voor een mooi en opwindend jaar!

JW