Na weken van leven tussen hoop en vrees, soms een enkele up, maar toch vaak ook weer teleurstellende downs, is afgelopen woensdag Jacob Aartsma overleden.
Jacob was een heel bijzondere Zeerob. Zo iemand die er al heel lang bij was, heel veel wedstrijden gespeeld heeft, vaak op de club was, nooit op de voorgrond trad, maar vooral als een stille, plichtsgetrouwe vrijwilliger heel veel belangrijk werk voor Zeerobben verrichtte.
Jacob was al lid vanaf 1971 toen we nog op het Balkland speelden. Hij voetbalde als junior al zoals hij later als vrijwilliger zou functioneren: niet vooraan, maar altijd aanwezig, altijd enthousiast in de beoefening van zijn sport en voor zijn club. Dat enthousiasme hield hij ook heel lang vol als speler bij de senioren en veteranen. Samen met zijn maten, een groep voetbalvrienden die hij in de loop der jaren had opgebouwd en waar hij zich zo geweldig bij thuis voelde. En ook best fanatiek. Op het niveau kelderklasse straalden ze toch altijd de wil om te winnen uit. Je moest natuurlijk wel je best doen. En conditioneel waren ze ijzersterk: de derde helft was altijd voor hen. Met Jacob er tussenin.
Wat zullen ze hem missen! Opeens een basisspeler minder; veel te vroeg gewisseld.
We koesteren nog de jubileumfilm in het kader van het 60-jarig bestaan van Zeerobben. Daarin was een item opgenomen over de langst voetballende leden bij Zeerobben: Rintse Twijnstra en Jacob Aartsma. Een prachtig duo. Waardevol dat we dit document nu nog hebben.
Als vrijwilliger was Jacob een hele belangrijke schakel binnen onze club. In 2006 nam hij de ledenadministratie over van Johan Hellinga. Misschien wist hij niet eens aan wat voor monsterklus hij begon, maar wat heeft hij zich tot op het allerlaatst trouw ingezet om die taak goed uit te voeren. Er is geen Zeerob wiens naam niet uit de pen of vanaf het toetsenbord van Jacob gevloeid is. En wat te denken van de drukte rond overschrijvingen, spanningen tot op de laatste dag, bestuursleden die dingen gedaan wilden hebben en niet zonder Jacob konden. Jacob liet zich nooit gek maken en deed zijn ding. Wat zullen ook wij dat als club gaan missen!
Maar meer nog dan wij dat doen, zullen zijn naasten hem missen. Marjon, Mirjam, Hendrik en Alexandra, Petra, Monique en Ysald en de kleinkinderen. Wij wensen hen heel veel kracht om dit verlies te dragen en door te gaan.
Wij nemen afscheid van Jacob met veel dank en respect. Dat hij moge rusten in vrede.
Het bestuur
Mooi verwoord