Zeerobben 2 weet zich te handhaven. Keerzijde van de medaille: gehele staf wordt weggekocht.
Disclaimer: van onderstaand verhaal is ook een paperback-versie of luisterverhaal beschikbaar. Heeft u wél de rest van de maandag vrij? Zet even wat koffie of thee en lees dan vooral verder.
Zie hierboven een foto van de eerste kennismaking tussen Camaru van Oostveen en wat spelers van Zeerobben. Zo rond 2001. Een tijd van prepaid bellen, waarin de jeugd nog buiten op straat voetbalde en de ‘cancel culture’ nog niet bestond. Ook de tijd waarin de trainer nog in een Umbro-pak rondliep en spelers in een goedkope basketbalbroek uit 1982 op het veld stonden. Wat een tijd om te leven.
Camaru. Zelf het type voetballer dat vroeger nooit lachend op elftalfoto’s stond. Waarom vraagt u zich af? Camaru was iemand die zich vanaf zondagavond al vastpinde op de directe tegenstander van de zaterdag daarop. Een elftalfoto, net voor de aftrap op zaterdag, leidt dan af en is op zo’n moment behoorlijk hinderlijk. Gezien die gedegen voorbereiding, kun je stellen dat er ergens dus al vroeg een trainer in hem schuilde.
Ondergetekende had gisteravond een discussie met Camaru. De trainer liet dit weekend in de (landelijke en regionale) pers namelijk weten dat er na acht seizoenen een einde komt aan het boek dat ‘Zeerobben’ als titel heeft. Dat klopt niet. Dat hij weggaat bij Zeerobben wel, maar de Leeuwarder is in juli 2013 bij Zeerobben begonnen. Een snelle blik rechtsonder op uw beeldscherm laat zien dat het nu juni 2022 is. Negen seizoenen dus. Waarvan akte.
Ik kan het weten, want in juli 2013 was ik er zelf ook bij. De vraag is of ik me onder de vleugels van Camaru heb ontwikkeld tot een veelzijdige voetballer of dat híj zich onder mijn vleugels heeft ontwikkeld tot een moderne en uitstekende trainer. Ook over dit vraagstuk werden we het gisteravond niet eens. Zien we door de vingers.
Goed, negen seizoenen dus. Dat begon met het seizoen 2013/2014 als trainer van de oudste jeugd bij Zeerobben. Destijds werd dat nog ‘gewoon’ A1 genoemd. Of 1A natuurlijk, door de echte liefhebbers. Een jeugdteam dat op een hoog niveau acteerde (één van de divisies) en waarvan op dat moment al verschillende spelers waren overgeheveld naar het eerste elftal. Wellicht niet het meest ideale instapmoment voor een beginnend trainer.
Camaru moest aan ons wennen en wij moesten destijds als spelers ook aan Camaru wennen. Iets waar wij beter aan waren gewend en waar Camaru iets minder bekend mee was, waren de Visserijdagen. Een zaterdagse bekerwedstrijd uit in Bolsward, gepland op een tijdstip van negen uur ‘s ochtends tijdens de Visserijdagen, leverde dan ook de eerste spanningen tussen trainer en selectie op.
Zeker de helft van de selectie kwam die zaterdag ruimschoots te laat en ik meen me een speler te herinneren die aan kwam fietsen met niets anders dan een banaan in zijn verder dus lege voetbaltas. Om negen uur werd er afgetrapt en om iets voor elven stond er een 1-10 overwinning voor ons op het bord. Met twee vingers in de neus weer terug naar Harlingen. Belangrijkste resultaat? Camaru was bekend geworden met de Visserijdagen.
Aanschouw onderstaand filmpje om een glimp op te vangen van één van de eerste wedstrijden van Camaru op het Oostersportpark. Tijdens de wedstrijd Zeerobben A1 – FC Emmen A1 coacht Camaru hier onder andere Rocco Zwart aan. Aan de blik van de jongbakken trainer te zien voerde Rocco zijn taken niet geheel naar tevredenheid uit. Desalniettemin werken Rocco en Camaru ook op dit moment nog altijd samen bij het tweede elftal.
Uiteindelijk wisten de trainer en zijn jongens van de A1 zich tijdens dat seizoen overigens ruimschoots op tijd te handhaven. Het eerste seizoen van het ‘Tijdperk-Camaru’ leverde dus een dikke voldoende op. De oudste jeugd was klaargestoomd voor de senioren en Camaru richtte zich in de seizoenen daaropvolgend op nieuwe talentvolle lichtingen uit de jeugd.
Dat bleef een aantal seizoenen op die manier doorgaan. We schrijven de zomer van 2017 wanneer Camaru besluit niet langer alleen de jeugd richting het seniorenvoetbal te sturen, maar ook zelf over te stappen. Hij werd trainer van het tweede elftal van Zeerobben. Het tweede elftal was toen net gedegradeerd uit de reserve eerste klasse en dus werd het tijd voor een frisse wind. Het duo Camaru van Oostveen en Gerrit Riem ging de scepter zwaaien.
Zeker op het begin was dat vaak behelpen voor de trainer en zijn adjudant. Hoewel ze samen niet snel een uitdaging uit de weg gaan, bleek het soms lastig om een volwaardig elftal op de been te brengen. Onbegrijpelijk, met de fantastische argumenten die werden gebruikt om spelers te verleiden. Oordeel zelf:
Heel versmadelijk ook om eerst te reppen over ‘drie redenen om mee te voetballen’ en er vervolgens stiekem vier op te noemen. Iedereen enthousiasmeren om met z’n ploeg mee te voetballen. Camaru bij uitstek. ‘We hebben Gerrit Riem als leider’ had als enige argument overigens ook al wel volstaan.
Waar het in het eerste seizoen bij de senioren nog niet lukte om kampioen te worden in de tweede klasse, lukte dit in het seizoen 2018/2019 wel. Met grote overmacht werd de titel binnengehaald, meermaals gevierd en werd de schaal uitgereikt aan van Oostveen en Riem. Promotie naar de eerste klasse was een feit.
In die eerste klasse zaten ze niet echt op Zeerobben 2 te wachten. Dat bleek ook terecht, want begin maart 2020 vond het tweede elftal van Zeerobben zich zowaar weer terug op een eerste plek in de competitie. Daar de competitie op dat moment werd afgebroken en niet meer hervat, eindigde Zeerobben ook in het eerste seizoen in de eerste klasse op de bovenste plaats. Wederom promotie dus, ditmaal naar de hoofdklasse.
Over het seizoen 2020/2021 kunnen we kort zijn. Dit werd niet afgemaakt. Overigens vond het beloftenteam zich ditmaal niet op de bovenste plek toen het seizoen werd gestaakt. Reikhalzend werd er vanaf dat moment uitgekeken naar het seizoen 2021/2022. Dat zou het seizoen worden dat Zeerobben 2 kon gaan laten zien dat ze in de hoofdklasse thuishoren.
Dit seizoen
Even genoeg veren voor van Oostveen en de zijnen. We gaan naar het huidige seizoen. Daar heeft u middels een aantal verslagen dit jaar al menigmaal aan kunnen snuffelen. Dat gebeurde trouwens steevast wel alleen na een gewonnen partij of een gelijkspel, dus van veertien wedstrijden heeft u (hopelijk) niet al te veel meegekregen.
De meeste verliespartijen vonden plaats in het eerste deel van het seizoen. De beloften hadden het aanvankelijk lastig en er werden weinig punten gepakt. Wat heet, tot zaterdagochtend 5 maart(!) waren er maar liefst vijf punten verzameld. In de weken daarvoor was er verloren van concurrenten FC Meppel en The Knickerbockers en op die vijfde van de maand maart stond er een thuiswedstrijd tegen SV Bedum op het programma.
Had u destijds bij de plaatselijke sigarenboer een wedformuliertje ingeleverd met daarop de volgende tekst gekalkt: ‘Zeerobben 2 gaat zich dit seizoen handhaven’, dan had u tegen een gigantische quotering kunnen tekenen. Een betere investering dan de Bitcoin, maar dat geldt wellicht niet alleen voor dat wedformuliertje.
Toegegeven, er waren op dat moment weinig mensen die nog geloofden in het beloftenteam. Navraag bij oud-speler van de beloften Jens Lankamp leerde destijds dat het in de sterren geschreven stond. Dat viel alleen nog niet te lezen, dus we hadden nog geen idee waar het schip zou stranden. Eerst de wedstrijd tegen Bedum maar eens proberen te winnen.
Dat lukte. Bedum bulkte destijds ook niet bepaald van het vertrouwen (zij hadden op dat moment drie punten bij elkaar gesprokkeld) en bleek voor Zeerobben 2 de ideale tegenstander. Met goed voetbal werden de paarshemden van het kastje naar de muur gestuurd. Een 3-0 eindstand, een flinke dosis vertrouwen én drie punten waren het gevolg.
Eerder dit seizoen schreef ik op deze plek dat er een scout van het Ministerie van Defensie op het Oostersportpark was komen kijken bij de wedstrijd tussen Zeerobben en SV Bedum. Daar zijn we nooit op teruggekomen, maar inmiddels is het een publiek geheim dat er bij verscheidene jongens een brief op de mat is gevallen.
Bij een uitbreiding van het Oekraïne-conflict richting NAVO-grondgebied dienen Frank Pietersma, Marco de Boer, Daan de Schiffart, Pim Bleichrodt, Sander Hartogs, Paolo Missaglia, Rowan Grijpma en de keepers zich in militair uniform te melden in Polen. Dan win je die oorlog dus wel, maar zou je bovenstaande namen bij het beloftenteam een aantal weken kwijt zijn. Het is maar net waar de prioriteiten liggen.
Bedum-thuis bleek een startschot te zijn voor een reeks overwinningen waar Floyd Mayweather jaloers op zou zijn. Het ene na het andere reserve-elftal van de noordelijke topclubs werd vanaf dat moment werkelijk gede-cla-sseerd. Noem een willekeurige Nederlandse voetbalvereniging met meer dan duizend leden en Zeerobben 2 heeft ze wel verslagen.
Winnen, dat deed niet alleen Zeerobben. Ook de concurrenten bleken toch beter te zijn dan ze zelf hadden gedacht. FC Meppel, HZVV en The Knickerbockers sprokkelden op regelmatige basis punten bij elkaar. Het resulteerde erin dat de plekken op de ranglijst die bestemd waren voor de nacompetitie, vaak tussen Zeerobben en bovenstaande ploegen heen en weer schoven.
Toen op dinsdag 10 mei jl. concurrent FC Meppel iedere hoek van het B-veld in Harlingen had gezien (4-1, red), leken de beloftes in veilige haven. Een sneue verliesbeurt tegen HZVV een aantal dagen later deed het schip toch weer richting de woeste zee varen. Één verliespartij (Flevo Boys) en een zeer overtuigende winst tegen Harkemase Boys (5-0) later stond Zeerobben met nog één wedstrijd te gaan op een veilige plek.
Dit hele lange verhaal hierboven is overbodig wanneer u alleen het verslag van afgelopen zaterdag wilt lezen. Dan kunt u hier namelijk beginnen. Wellicht wat laat om te melden, maar toch. Met twee punten voorsprong op concurrent FC Meppel werd er afgelopen zaterdag namelijk in Assen tegen ACV aangetreden.
ACV is een uitstekend voetballende ploeg, heeft een zeer sympathieke trainer en een prachtig complex. De Harlingers zetten de goede flow van de afgelopen maanden moeiteloos door in Assen en wonnen ook hier: 2-4! ACV eindigde ondanks het verlies op een keurige vijfde plaats en Zeerobben had bereikt wat een paar maanden geleden dus nog onmogelijk werd geacht: het heeft zich weten te handhaven.
Een aantal alinea’s hierboven wordt de datum van 5 maart aangehaald. Op dat moment had Zeerobben 2 dus een schamele vijf punten verzameld. Inmiddels zijn het er maar liefst dertig. Een (tamelijk simpele) rekensom leert dus dat er vijfentwintig punten bij zijn gekomen in minder dan drie maanden tijd. Het resulteerde erin dat de beloftes zelfs nog een tijdje in de running waren voor de derde periode van de reserve Hoofdklasse. Een unieke prestatie.
Terecht dus ook, dat het bier rijkelijke vloeide tijdens de busreis terug naar Harlingen en tot in de nachtelijke uurtjes in de Harlinger binnenstad. Iedereen blij. Als trainer Camaru een staart had gehad afgelopen zaterdag, had hij de hele dag gekwispeld. En geef ‘m eens ongelijk. Wát een team. Wát een seizoen.
Trainers en spelers kunnen niet altijd alles goed doen. Inherent aan het spelletje is dat er soms fouten worden gemaakt. Dat geldt ook voor een verslaggever. Eén van de fouten die tijdens dit verslag bijvoorbeeld zijn gemaakt, is dat de namen van Steffen Nota en Sjoerd ten Hoeve te weinig de revue gepasseerd zijn. Hoog tijd om dat recht te zetten.
Steffen en Sjoerd nemen namelijk net als Camaru en Gerrit na dit seizoen afscheid van Zeerobben 2. Ik overdrijf niet als ik stel dat dat een behoorlijk gemis is. Dit viertal heeft er samen voor gezorgd dat, buiten het voetballende gedeelte, ook alle (rand-)zaken dit seizoen weer op en top waren geregeld.
Sjoerd steevast als één van de meest eerlijke grensrechters van Nederland langs de zijlijn, Steffen op zaterdags als assistent en ook doordeweeks meestal aanwezig om samen met Camaru de training te verzorgen. Het viel vaste supporters van het tweede in zulke weken op zaterdags vaak op dat er prachtig veldspel ten tonele werd gebracht.
Steffen gaat komend seizoen werken op zaterdag (dat deed ‘ie dit seizoen ook al, maar dat geheel terzijde). Wat Sjoerd precies gaat doen weet ik op dit moment zelf niet, maar we hopen met z’n allen vurig dat hij bereid is om in ieder geval tegen Harkemase Boys toch weer de vlag op te pakken en twee keer als assistent-scheidsrechter wil fungeren komend seizoen. Bedankt toppers!
Zo sluit de tweede selectie een memorabel seizoen op een fantastische manier af. Mede mogelijk gemaakt door de figuranten op bovenstaande foto. Na een prachtige tweede seizoenshelft gaan de mannen genieten van een welverdiende vakantie. En de periode van Camaru van Oostveen bij Zeerobben? Een tien met een griffel.
Tot volgend seizoen!