Vlak na de Algemene Leden Vergadering (ALV) benaderde Johannes Woudstra mij met de vraag of ik ook een kerstgedachte wilde schrijven. Hij en Frans Bode vonden dit namelijk een mooie traditie, dat de voorzitter op deze wijze terugblikt op het afgelopen jaar en maatschappelijke thema’s verbindt met wat er bij Zeerobben gebeurd. Ter inspiratie kreeg ik een zestal kerstgedachtes toegestuurd.
Mijn eerste reactie was: waar haal ik de tijd vandaan? Ik was het namelijk met de twee heren eens dat dit een mooie traditie is. En ook dat ik als nieuwbakken
(mede-)voorzitter dit stokje diende over te nemen. Maar eerlijk gezegd heeft het me wel verrast wat het inhoudt om voorzitter van onze mooie club te zijn. Als bestuur steken we veel tijd en energie in de club, maar met name de laatste weken merken we gelukkig steeds vaker dat er ook weer veel energie voor terugkomt. Dit motiveert met name mezelf om met volle kracht vooruit door te gaan en dus ook de handschoen oppak door deze kerstgedachte te schrijven.
De laatste maanden was het besturen niet altijd even makkelijk, maar ik merkte steeds vaker dat we het als bestuur niet alleen hoeven te doen. Steeds meer mensen zijn recentelijk opgestaan om onze club vooruit te helpen. Zo is het bestuur goed bezet geraakt en daarnaast ook de verschillende commissies. In die commissies komen steeds meer mensen die hun eigen kwaliteiten meenemen. Zo kunnen we ons als bestuur met goede moed richten op de toekomst.
En ja, dan een terugblik op het afgelopen jaar. Waar zou dat over moeten gaan? Over de vele gevierde kampioenschappen of juist over de ploegen die een heel seizoen amper een wedstrijd winnen? Moet ik het hebben over de Waddenrobkes, of juist ons vlaggenschip? Wellicht kan ik nog iets zeggen over het naderende afscheid van Henk Konings, een trainer die, naar mijn mening, perfect bij onze vereniging past. Wil ik een blik in de toekomst werpen? Een toekomst met wellicht één voetbalvereniging in Harlingen (wat ik wenselijk acht voor alle jeugdvoetballers in Harlingen). Of dat ik in navolging van Johannes stil sta bij ons ontvallen Zeerobben?
Ik kies voor dit laatste. Mede omdat ik bij de start van het schrijven van deze kerstgedachte meteen dacht aan 3 mensen die jarenlang De Zeerob vulden: Frabo, Gebo en Jabo. Waarbij laatstgenoemde al een tijdje niet meer onder ons is. Ze hebben en hadden de gave om mensen aan de club te binden en zijn mede daarom erelid geworden. Dit jaar overleed een ander erelid: Wiebe Dijkstra. Ook zo iemand die zich jarenlang belangeloos voor Zeerobben heeft ingezet. Net voordat hij ziek werd, begroette hij mij altijd met “goedemorgen voorzitter” wanneer hij samen met Thijs vroeg in de ochtend de velden in orde maakte. Meestal volgde na de begroeting een anekdote, bijvoorbeeld over hoe ik als kleine jongen bij Sjaak in de kantine wat haalde. Vaak sloot hij het gesprek af met een complimentje.
Als ik dan terugdenk aan hoe de familie van Wiebe haar waardering uitsprak over hoe wij als club met het overlijden van hun geliefde zijn omgegaan, maakt mij dat trots. Dat ook ik een onderdeeltje van de Zeerobbenfamilie mag zijn. Een club waarbinnen mensen naar elkaar omkijken en waar je je welkom voelt. Zelf heb ik dat ook mogen ervaren toen in september mijn moeder overleed.
Ik weet wel dat het wellicht niet voor iedereen zo voelt, maar de afgelopen weken heb ik gehoord, gezien en gevoeld dat onze club voor verbinding zorgt. Een club waar mensen heel graag onderdeel van willen zijn. Ik spreek hierbij de hoop uit dat een ieder het kan opbrengen om zo af en toe de eigen tijd en/of trots aan de kant kan zetten voor het algemene belang van de club. En dat hoeft echt niet op de manier zoals Boompie, Thijs, Wiebe of die andere ereleden dat doen en deden. Maar als ik zie wat we afgelopen maanden met elkaar voor elkaar hebben gekregen (de boarding rondom het hoofdveld, een pubquiz die binnen 5 minuten “vol” zit, het werven van nieuwe vrijwilligers en betaalde krachten zijn hiervan enkele voorbeelden) maakt mij dat enorm trost. Hopende dat we de familieclub zijn en blijven die we pretenderen te zijn: Zeerobben zijn we met z’n allen!
Namens de overige bestuursleden wens ik u/jullie allen goede feestdagen maar bovenal een gezond 2025.
Anne van der Tuin