In Memoriam: Wiebe Dijkstra

Op zondag 1 september, één dag voor zijn 84-ste verjaardag, is ons Erelid Wiebe Dijkstra overleden. Voor zijn gezin, zijn vrouw  Hielkje, de kinderen Marianne, Peter, Nanning & Janneke en de kleinkinderen Rick & Romy en Davy maken de zorgen van de laatste jaren om en voor Wiebe plaats voor de rouw om en het gemis van hun man, (schoon-)vader en opa. Op de rouwkaart schreven zij zo treffend:

Als ik de dingen niet meer weet
Als ik de namen niet meer ken
En wat ik weet meteen vergeet
Zodat ik onherkenbaar ben
Me niet meer bewust ben van liefde en pijn
Dan zal eeuwige rust een verlossing zijn

In Wiebe verliest Zeerobben een waar clubicoon. Een waarvan er maar weinig zijn en een die model zou kunnen staan voor wat Zeerobben als familieclub is; wat we diep van binnen voelen en naar onze omgeving willen uitstralen. Een man met een groen/wit gekleurd hart voor “zijn” club. Betrokken en gepassioneerd in alles wat Zeerobben aanging. Of het nou ging om zorg voor de club, de betrokken mensen of de materialen en accommodatie, of om sportieve prestaties van met name het Vlaggenschip, Wiebe wilde altijd het beste voor de club en hoopte altijd vurig dat “we” op zaterdag onze wedstrijden zouden winnen. Uit en thuis, Wiebe was er altijd bij. Het Oostersportpark en De Robbenplaat waren zijn tweede thuis, al konden we ons soms ook niet aan de indruk onttrekken dat hij het zelf wel eens ervoer als zijn eerste thuis. Hij vond er in ieder geval warme geborgenheid.

Onze Wiebe, we zouden er een boek over vol kunnen schrijven, zoveel herinneringen hebben we aan hem. Die waardevolle herinneringen koesteren we met groot respect en met een dankbare glimlach, maar kunnen we in het kader van dit In Memoriam niet allemaal de revue laten passeren. We beperken ons tot een samenvatting die recht doet aan wat we hem verschuldigd zijn.

Wiebe werd op 12-jarige leeftijd lid van Zeerobben vanaf de oprichting op 3 januari 1953 en zou dat zijn hele verdere leven blijven. Aanvankelijk natuurlijk als voetballer. Hij doorliep alle leeftijdscategorieën en speelde in diverse elftallen. Zijn echte talenten kwamen echter bovendrijven toen hij zich als vrijwilliger ging inzetten voor de club. Er was weinig tot niets waar Wiebe voor wegliep, maar het beste kwam hij toch tot zijn recht in de zorg voor materialen, gebouwen en de accommodatie. We herinneren ons in dat kader vooral de grote projecten als de bouw van ons huidige clubhuis en de kleedgebouwen (1978), de bouw van de tribune (1980), de renovatie en uitbreiding van ons clubhuis (2009) en de aanleg van het terras (2013). En altijd de zorg voor het onderhoud en de reparaties. Geen klus die Wiebe niet aankon. Hij mopperde wel eens zoals alleen hij dat kon, maar we beschouwden het meestal meer als een vraag om aandacht en hulp, dan om een afkeer van de werkzaamheden die er opdoemden. Zijn materiaal- en gereedschapsruimte aan de zuidoostkant van het kleedgebouw was zijn heiligdom. Je had het heel ver geschopt als je daar mocht binnenkomen, laat staan ergens aan mocht komen. Daar lagen spullen opgeslagen waar maar weinigen het bestaan van afwisten, ook het bestuur niet.

Je zou kunnen zeggen dat Wiebe vanaf ongeveer eind jaren ’70 tot nog maar een paar jaar terug in leidende zin betrokken geweest is bij het algeheel toezicht op en uitvoering van het onderhoud aan onze gebouwen en terreinen.
Maar er was meer. Wiebe was ook jarenlang, samen met zijn steun en toeverlaat Nel Kingma, het gezicht van Zeerobben bij de kassa op zaterdagmiddagen als het eerste elftal thuis speelde. Kaartjes controleren, programmaboekjes en loten verkopen.
En als vanzelfsprekend was Wiebe ook lid van de illustere schoonmaakploeg die op maandagmorgen het clubhuis en kleedgelegenheden weer spic en span maakten voor een nieuwe week. Hij had zijn vaste taken daarin en -vooral ook- zijn vaste plek aan tafel naast Nel tijdens het gezamenlijke koffiedrinken na afloop. Een wekelijks ritueel waar Wiebe enorm van genoot.

Bijzonder was zijn betrokkenheid bij de prestaties van het eerste elftal. Uitslagen, standen en doelpuntenmakers hield hij zelf op papier bij. Dat hij deze vroeger via de uitslagen- en standenborden in het clubhuis gewoon kon bekijken en in latere jaren digitaal via de website of op het TV scherm in het clubhuis, dat interesseerde hem niet. Hij wilde het zelf thuis opschrijven in zijn schrift en bewaren. Wat zal hij in de loop der jaren een archief hebben opgebouwd…
Als trouw supporter en actief vrijwilliger ging Wiebe ook mee met de eerste trainingskampen van Zeerobben 1 naar Denia in Spanje. Zijn eerste vliegreizen, zijn eerste buitenlandse avontuur. Man, wat genoot hij ervan en wat was hij onder de indruk en glom hij van trots.

In alles wat hij deed voor de club, trad hij liefst nooit op de voorgrond. Aandacht voor zijn persoon, daar voelde hij zich niet gemakkelijk bij. Maar toch was hij zichtbaar blij en trots op de 4 belangrijkste momenten van waardering die hem ten deel vielen:

• In 1993 werd hem de Wolter Bakker Trofee toegekend als lichtend voorbeeld voor vrijwilligers
• In 2006 werd hij benoemd tot Lid van Verdienste
• In 2010 werd hij benoemd tot Erelid
• In 2015 ontving hij -voornamelijk vanwege zijn activiteiten voor Zeerobben- een Koninklijke onderscheiding.

Het viel ons allen, maar zeker de intimi, zijn maten die dicht bij Wiebe stonden, zwaar hem de laatste jaren te zien worstelen. Wiebe was Wiebe niet meer. Zeerobben was hem aan het verliezen en hij verloor de interesse bij Zeerobben. Ook onder die omstandigheden hadden we hem er zo graag nog bij gehouden. Maar het ging gewoon niet meer. We hebben er vrede mee dat er nu een einde gekomen is aan het leven van deze echte Zeerob. Onze herinneringen aan hem zijn ons goud waard.

We wensen zijn gezin en andere naasten alle kracht toe bij het afscheid van hun Wiebe en hopen dat de leegte gevuld mag worden met goede herinneringen.

Wiebe, bedankt voor alles, leef voort in onze herinneringen en rust in vrede

JW