Het is een frisse donderdagavond en we naderen het hoogtepunt van de training. Nadat alle ballen weer uit de bosjes en de sloot zijn gehaald kan er eindelijk aangelegd worden voor het latje trappen. De spanning was aanwezig, zeker nadat Patrick al vroeg raak schoot en dit keer de finale aan een paar andere knapen over liet. En alsof het nog niet lang genoeg duurde, dacht dat de trainer van het tweede dat de uitdaging nog wel wat groter kon worden gemaakt door de lichten op het veld alvast uit te doen. Ondanks de duisternis en met hulp van de belichting met telefoons lukte het Herwin de lat te raken. De twee niet nader te benoemen overgebleven spelers besloten gezamenlijk het verlies te accepteren zodat we, nadat we op de tast het materiaal hadden verzameld, eindelijk konden douchen.
Zaterdagochtend werd duidelijk dat we een paar minder wissels hebben dan vorige week, maar wel iets meer inbreng van het 2e elftal dan de week ervoor. Maar zoals tot nu toe elke wedstrijd dit seizoen, reisden we af met een volwaardige selectie naar Dokkum. Zonder last te hebben van blokkeerfriezen wist iedereen, ruim op tijd, het enigszins vervallen en nogal triest aandoende complex van vv Dokkum te vinden.
Dat ze in Dokkum graag vasthouden aan oude tradities mag inmiddels wel duidelijk zijn. Toen hier een tijdje terug een bisschop kwam om de mensen te bekeren tot het christendom, keerde deze niet levend terug. Een aantal jaar geleden werd een poging tot een demonstratie tegen een welbekende traditie al op de snelweg naar Dokkum al tegengehouden. Ook spelen hier nog steeds op een modderig grasveld en hebben zo’n scheidsrechter die de thuisclub standaard een penalty mee geeft.
Maar het kan zelfs de Dokkumers toch niet allemaal ontgaan zijn dat we in de voetbalwereld de afgelopen week zijn geconfronteerd met racisme? Niet alleen in het profvoetbal, maar ook in het amateurvoetbal hebben we hier mee te maken. Een voorstel van onze kant om hier voor de wedstrijd een minuut bij stil te staan zoals dit weekeinde in heel het land gedaan wordt, werd weggewuifd en het klonk al snel “Gewoan foutbalje!, it is al kâld genôch”. Maar genoeg over Dokkum, er werd ten slotte ook nog gevoetbald. En na het onnodige verlies van vorige week, waren de drie punten hard nodig.
Zeerobben begon met een valse start. Onze Sjoerd ”Mierio” had, niet als enige, moeite met de ondergrond. Zijn strafschop ging helaas ruim naast. Nadat Sjoerd met een paar krachtige termen zijn ontevredenheid had geuit, nam hij weer plaats op de bank naast leider Jelco en stofzuiger Ruben. We begonnen de wedstrijd met de volgende elf namen: Kelvin; Dennis, Wesley, Steven, Marco; Dion, Laurens, Stef: Nick, Herwin en Lenny. Door afwezigheid van de kerel, die heel soms ook wel eens komt vlaggen, was Twit vandaag weer eens uitverkoren om de vlag vast te houden.
Na de misser van Sjoerd, had Zeerobben de knop snel omgezet. Al vrij rap wist Stef knap te scoren uit een voorzet. Het kon wel eens een makkelijke middag worden, zeker toen Lenny niet veel later de 2-0 op het scorebord zette. Kort daarna voelde de scheidsrechter zich echter genoodzaakt om de wedstrijd naar zijn hand te zetten. Een aantal discutabele beslissingen resulteerde in een afgekeurd doelpunt van Stef en een cadeautje van de Sint in de vorm van een strafschop voor Dokkum, die overigens gretig werd benut. De scheidsrechter gaf even later zelfs nog een compliment voor de schwalbe aan de speler die de strafschop had gekregen. Het duel werd door deze beslissingen nogal grimmig. Harde overtredingen en natrappen van Dokkum werden niet of nauwelijks bestraft en vooral Laurens moest het ontgelden bij de Dokkumers. Desondanks was het Zeerobben dat het beste voetbalde en het kwam daardoor tot de rust niet meer in de problemen.
Tijdens de rust vond aanvoerder Kelvin ”Maccie” dat we op deze manier niet verder konden voetballen. Hij bleef lang weg tijdens de rust en het schijnt dat hij alle spelers van Dokkum een Big Mac heeft beloofd als ze zouden stoppen met hun agressieve spel. Verder werd druk geanalyseerd onder het genot van een bakje thee. Laurens constateerde dat door het slechte veld het leek alsof iedereen behalve hij aan het ”skaatsen” was. Waarvan akte.
De tweede helft was een wereld van verschil met de eerste. De belofte van Maccie had blijkbaar geholpen. Moet de gemeente Noard-East Fryslân misschien eens kijken naar de mogelijkheid voor een McDonald’s in Dokkum? Wellicht dat het een goede invloed heeft op de tolerantie van de Noord-Friezen.Enfin, Doordat Zeerobben na de thee dus niet constant werd onderuit getrapt kwam het meer aan voetballen toe. Zeerobben kreeg kans op kans en na een minuut of twintig kon Twit op aangeven van Nick de bevrijdende 3-1 binnenwerken. Laurens deed nog even voor hoe je moet ”skaatsen” waardoor Dokkum een grote kans kreeg. Maar de wedstrijd was gespeeld, toen Lenny niet veel later de 1-4 tegen de touwen ramde. Dokkum scoorde nog wel de 2-4, maar het het was wel duidelijk dat er niet meer inzat voor de Dokkumers, helemaal toen Dion de eindstand bepaalde op 2-5.
Uiteindelijk boekte Zeerobben dus een zakelijke overwinning en wordt Maccie bedankt voor zijn de-escalerende aanpak. Met drie punten in de tas werd er weer afgereisd naar Harlingen, waar we het volgende week om 15 uur opnemen tegen Blauw Wit.
Laat de zon in je hart!