Zo ‘n 9 jaar verzorgde Arno Ewouds , samen met Sjoerd ten Hoeve, tot volle tevredenheid het wedstrijdsecretariaat bij Zeerobben. Duidelijk te zien was echter de laatste tijd dat het gezichtsvermogen van Arno achteruit ging. Hij kreeg injecties in het oog omdat een oogbol ziekte vat op hem had gekregen. Enkele tia’s deden er ook geen goed aan, en toen de injecties in het oog geen verbetering meer brachten, werd duidelijk dat Arno zeer snel blind zou worden. Of beter gezegd, zeer slecht ziend, met 10% zicht in één oog. Volgens mede wedstrijdsecretaris Sjoerd ging Arno vanaf september 2023 met grotere letters typen. Op de computer, en ook op de telefoon.
Sinds 8 maanden gaat Arno,voor behandeling, op bezoek bij Visio Het Loo Erf ( Apeldoorn). Visio het Loo Erf is de enige plek voor intensieve revalidatie voor slechtziende en blinde volwassenen in Nederland. Binnen het programma is altijd aandacht voor het aanleren van nieuwe vaardigheden voor alledaagse handelingen, een optimaal gebruik van hulpmiddelen en het omgaan met en verwerken van visuele beperkingen. Individueel, maar ook in groepsverband wordt er gewerkt aan revalidatie doelen.
Arno verblijft 3 tot 5 dagen intern in Apeldoorn. Eigen kamer, avond en sportactiviteiten, gemeenschappelijke ruimte en gebruik van computers en wifi. En overdag training in allerlei activiteiten, zoals praktische vaardigheden om grenzen aan te geven, emotionele verwerking en veel contact met een trajectbegeleider. Uiteindelijk mocht Arno gasten uitnodigen voor een ervaringsdag.
Maandag, 28 oktober was het zover. Zuster Janet, zwager Henry waren aanwezig en namens Zeerobben Roland Zijlstra en Gerrit Bos. Als je bij elkaar aan de bar zit, valt het niet op,het lijkt allemaal mee te vallen, maar deze dag ging er een wereld voor ons open…. En dat terwijl we steeds minder zagen….
We werden hartelijk ontvangen met koffie en wat lekkers erbij, en werden trots door Arno voorgesteld aan alle andere aanwezigen. Het was druk met binnenkomen van andere gasten voor hun trainingsweek en om 10.30 uur kregen we ergonomie training. Het lijkt zo eenvoudig, maar als je weinig ziet, hoe ga je champignons snijden, je pannetje op het vuur zetten ( gas of electrisch ?) en eventueel de afwas doen ? Het smeren van een boterham pindakaas is voor ons eenvoudig, probeer het maar eens geblinddoekt.?! Hierna kregen we van een specialistische oogarts uitleg over de oogziekte van Arno. En prognoses. Als het vocht tussen het hoornvlies en iris/pupil verstoord is en dan ook druk veranderd,wat Arno nog wel en niet kan. Lichtbehoeftes thuis en buiten zonlicht, dus zonnebril dragen. Ook uitleg over leeshulpmiddelen. Arno niet meer helpen is het advies, hij kan het zelf !
Na een stevige lunch werden we om 13.30 uur opgewacht door de sympathieke Eva. Een vrolijke, doch strenge therapeut, die ons meenam naar buiten. Er werd ons een bril opgezet, wazig, slechts weinig zicht en we kregen een stok in handen gedrukt. Aldus aan de wandel. En daar op het terrein ging dat best wel goed. Alles is vlak, de randen van het trottoir zijn afgezet met witte, rimpelige tegels en oversteekplaatsen zijn duidelijk te voelen. Gladde tegels, grindtegels etc. Binnen was het andere koek. Schemerig, allerlei obstakels en veel op het geluid afgaan. Opvallend was dat wij, de gasten, dadelijk na een activiteit, onze brillen afzetten om het één en ander door te spreken. Op verzoek van Eva mocht dat niet meer. Ook de slechtzienden kunnen dat niet en wil je echt ervaren hoe je bevindingen zijn, dan ook , na een activiteit, het gesprek voeren met de bril op. Het werd ons duidelijk dat er dan veel dingen ( bijv. oogcontact) weg vallen en je je moet concentreren op andere zaken, zoals geluid, stem, etc.
Om 15.00 uur werden we, door de trajectbegeleidster van Arno, meegenomen in de wereld van braille. Ze liet ons kennismaken met het braille alfabet en we mochten een spreuk lezen, die in braille op de muur stond. Heel passelijk:.. “eerst zien, dan geloven…” Om braille te leren heb je maanden studie nodig én gevoelige vingers. Arno heeft diabetes en de gevoeligheid in de vingers is behoorlijk afgenomen. Voor hem is er dus veel aandacht voor computer-tablet en smartphone gebruik. (voice-over)
Tenslotte liet ze ons afdalen in de kelder. Daar in de catacomben, is door de bouwers van de Efteling een heus Italiaans straatje nagebouwd, met aan het eind een pizzeria,compleet met muziek en geur. Geblinddoekt en met stok, kregen we de opdracht, zoek de pizzeria. Met de kop in de waslijn, struikelend over een kinderfietsje, ijzeren as vat, een stoel en diverse verhogingen ( stoepjes) kwamen we er wederom achter dat het allemaal niet zo eenvoudig is. En zoals eerder gezegd, het was zeer indrukwekkend om deze dag mee te maken. Met hoeveel passie en geduld deze vakmensen in Apeldoorn met hun patienten omgaan en wij hopen oprecht dat Arno er baat bij heeft. Dat al deze hulpmiddelen en aangeleerde vaardigheden hem helpt het leven enigszins draaglijk te maken. Wij willen hem bij Zeerobben niet meer zonder stok zien, want dat is ook duidelijk, een been in het gips is duidelijk te zien, maar Arno zonder stok…..dat kan dus niet meer.
Wij waren weer op tijd in Harlingen en ‘s avonds was de kantine “gewoon”open. Wij hebben de maandag echter door een hele andere bril gezien….
Gerrit Bos/ Roland Zijlstra
Prachtig stukje en voor mij een echte eye-opener! Go for it Arno