Het is pure kunst en ook heel knap om een verhaal van twintig minuten met zes woorden de kop in te drukken. Het overkwam Steffen zaterdag, die zijn monoloog tijdens de bespreking door Camaru met de volgende zin beantwoord hoorde worden: ‘Ik kijk er totaal anders naar.’ Alom hilariteit onder de spelers van het beloftenteam.
Het was echter ook Steffen die de mannen van het tweede elftal uitstekend had geprepareerd voor de wedstrijd tegen ACV. Bij afwezigheid van de hoofdtrainer van het tweede, nam hij deze week op zowel dinsdag als donderdag de training op zich. Het werd dan ook duidelijk waarom VV Akkrum zich afgelopen zomer hevig verzette tegen het vertrek van bovengenoemde, die aldaar als trainer van de JO19 dienstdeed.
Aan scherpte ontbrak het dus niet bij de thuisclub. We hebben vorige week al even het belang van mooi weer genoemd, dus dat laten we nu achterwege. Maar het speelt natuurlijk wel degelijk een grote rol.
Op het menu stond de Asser Christelijke Voetbalvereniging. Toch één van de grootste clubs van het noorden des lands. De club waar FC Groningen-cultheld Gibril Sankoh ooit nog afbouwde en een club die zelfs haar accommodatie heeft laten sponsoren. Ze zijn de trotse bespeler van het ‘Catawiki Sportpark’. Dat geeft verder niet: we speelden immers thuis op het Oostersportpark. Wellicht ooit door het leven gaand als het ‘Rederij Doeksen Sportpark’ of de ‘Bakkerij Elsinga Arena’, maar zover is het nog niet.
Genoeg over randzaken. Vandaag gingen we proberen om de drie punten in eigen huis te houden of in ieder geval, zoals dat in jargon heet, een resultaat te halen. ACV had het dubbele aantal punten van ons (16 om 8) en bezette daarmee een plaats in de middenmoot.
De middenmoot, die kan het beloftenteam inmiddels ook ruiken na de eclatante overwinning op Bedum van vorige week (3-0). Geen onhaalbaar doel ook wanneer we kijken naar het spel van de afgelopen weken en dus zaak om dit spel tegen ACV voort te zetten.
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. ACV begon met aanvallende intenties aan deze wedstrijd en liet zien met name op het middenveld en de flanken een stel zeer handige voetballers te hebben opgesteld. Ze konden goed en wilden ook vooral ‘lekker’ voetballen.
Het is helemaal niet fijn voor zulke jongens om dan tegenover een Finn of Steven te staan. Na een balcontact of drie al zag je menig voetballer van de bezoekers ontevreden worden over de zeer geringe hoeveelheid ruimte en tijd die zij van genoemde heren kregen.
Dat gold niet alleen voor de middenvelders van Zeerobben, ook achterin stond het wederom als een huis. De eerste scout van het Ministerie van Defensie is inmiddels al in Harlingen gearriveerd, later tevreden weglopend met onder zijn arm een notitieboekje met de namen van onder meer Sander, Marco, Frank, Stijn en Leon.
Het moet gezegd dat ACV in de eerste helft wel het betere van het spel had. Dat resulteerde overigens niet in hele grote kansen. Sterker nog, de beste kansen waren voor de groenwitten. Lútsen kreeg de bal net niet mee in het strafschopgebied, Marijn probeerde het van afstand en de uitstekend spelende Cyrus lukte het net niet om de bal over de keeper heen te wippen. Stuk voor stuk allemaal potentiële wereldgoals, maar soms willen de benen niet precies datgene uitvoeren wat zich in het hoofd al lang heeft afgespeeld. Dat gevoel kennen we natuurlijk allemaal wel.
Met de brilstand gingen we aan de thee. Tijdens het groepsgesprek in de kleedkamer kwamen we bij het tweede tot de conclusie dat het weliswaar niet onaardig ging, maar we toch zelf meer moesten gaan proberen om te voetballen. Enige tactische wijzigingen moesten daarvoor gaan zorgen.
Het lukte niet direct om deze woorden naar daden te vertalen. We gingen iets aanvallender spelen, maar het was ACV dat vrij snel in de tweede helft de 0-1 wist te maken. Een aantal goede combinaties gingen aan dit doelpunt vooraf. Keeper Leon was vervolgens kansloos op het schot van één van de voorwaartsen van de bezoekers.
Teruglopend naar de middenlijn voor de aftrap ontkom je er niet aan om je jezelf wat zaken in te beelden. Je ziet jezelf in een flits al op het terras staan ‘s middags. Uit te moeten leggen dat ‘er weer meer had ingezeten’, ‘we op een voor ons ongelukkig moment een tegengoal krijgen’ en meer van dat soort halve excuses en nietszeggende teksten te moeten bezigen. Toegegeven: het is natuurlijk niet goed om dit soort gedachten te hebben na slechts één tegengoal, maar het gebeurde wel. In minuut 47.
Een vroege tegengoal in de tweede helft kent echter ook voordelen. Niet zo heel veel, maar één die ik me in ieder geval bedenken is dat er vervolgens voldoende tijd is om op zoek te gaan naar de gelijkmaker. Voor zo’n ommekeer is er dan wel een enorme portie karakter nodig. En dat liet Zeerobben 2 zien gedurende het restant van de tweede helft.
Er werd gestreden voor iedere meter, het rubberen veld werd opgegeten en het snot stond bij menig deelnemer met een groen shirt voor de ogen. De in grote getale aanwezige toeschouwers hadden logischerwijs geen snot voor de ogen en dus konden zij goed zien hoe het goede spel van de thuisclub vrij snel resulteerde in de gelijkmaker.
Cyrus liet de rechtsback van ACV weer eens zijn hielen zien en wist de bal met een hoge voorzet bij de ingevallen Rocco te krijgen. Rocco zag op zijn beurt Lútsen vrij lopen en kon de bal mee de zestien meter in geven. Dat is een plek waar Lútsen zich tot voor kort niet altijd helemaal senang voelde. Desalniettemin zag hij kans om de bal in de korte hoek in het netje te deponeren. 1-1, een op dat moment dik verdiende tussenstand.
Het betere van het spel bleef hierna voor de thuisclub. De ingevallen Remco wipte de bal mooi over één van de Asser verdedigers, maar zag de keeper net op tijd ingrijpen. Ook een aantal voorzetten die net niet aankwamen bij spits Harmen ten Hoeve hadden een beter lot verdiend. ACV probeerde het zo nu en dan nog wel eens, maar met de goed ingevallen Paolo stond er inmiddels een extra slot op de toch al prima beveiligde deur van de defensie van Zeerobben.
De wedstrijd vorderde en de tijd begon te dringen. Op een gegeven moment hink je dan dus op twee gedachten (ook dat is jargon) en vaak resulteert dat dan in een scorebord waarop vanaf dat moment weinig verandering aan wordt gebracht. Zo ook vanmiddag en dus vond de goed fluitende leidsman het na dik negentig minuten wel welletjes. Er werd afgefloten met een gelijkspel.
Voor zowel Zeerobben als ACV een verdienstelijk punt. Voor de thuisclub omdat het lager op de ranglijst staat, voor de bezoekers vanwege het feit dat ze gezien de tweede helft niet mochten klagen over deze eindstand. Dit eindresultaat houdt dan ook gelijk in dat het beloftenteam inmiddels twee wedstrijden ongeslagen is.
En dus zijn we met z’n allen op dit moment getuige van een soort van ‘remontada’ die een maand of vier moet gaan duren. De aansluiting met de veilige plekken van de ranglijst is inmiddels daar, de bereidheid om voor iedere meter te willen vechten ook. Trainer Camaru gaf na de wedstrijd stralend toe dat het voor hem een fantastisch cadeau zou zijn, wanneer hij zijn toch al succesvolle periode bij Zeerobben weet af te sluiten met handhaving.
Eerstvolgende kans om wederom aan die doelstelling te werken is komende zaterdag, uit bij VV Winsum. Het toeval wil dat het eerste elftal daar later die middag ook speelt en dus hopen we op een comfortabel terras in Winsum. En op mooi weer, maar daar zouden we het niet meer over hebben.
Opstelling: Leon Odinga, Stijn Schakenbos (60’ Paolo Missaglia), Sander Hartogs, Frank Pietersma, Marco de Boer, Finn Oosterdijk (70’ Remco Anema), Steven Beuker (80’ Christian Kwast), Martijn Adema (45’ Rocco Zwart), Cyrus Boerman, Marijn Helfferich (60’ Harmen ten Hoeve), Lútsen Smits.