Jetse Nagel’s aanwezigheid bij Zeerobben ging zelden onopgemerkt voorbij. Uiteraard niet in de periode dat hij leider was van ons eerste elftal (medio jaren ’90), maar ook niet in de lange reeks van jaren daarna, toen hij Zeerobben trouw bleef volgen en zowel bij uit- als thuiswedstrijden vaak langs de lijn te vinden was. En ook na afloop tijdens de derde helft was Jetse “aanwezig”. En dat was omdat hij een mensenmens was. Oprecht betrokken bij het wel en wee van Zeerobben en genietend van de contacten binnen zijn netwerken. Hij sprak 
graag en mensen luisterden graag naar hem. Hij was serieus als het om voetbalzaken ging, maar zodra het kon sprak hij ook met humor en kwinkslagen.
In het archief kwamen we nog een foto tegen bij een verslag in de Harlinger Courant. Jetse te midden van zijn ploeg die net een belangrijke overwinning geboekt had teen tegen Sleat en zich daarmee plaatste voor de finale van de nacompetitie. Dat hij genoot is duidelijk zichtbaar.
Het was bekend dat Jetse al geruime tijd terminaal ziek was. Van afstand hebben we kunnen volgen hoe Jetse daar op een voor hem kenmerkende manier mee omging. Met een positieve insteek en belangstelling houdend voor de wereld en -vooral- de mensen om hem heen.
Op maandag 15 februari kwam veel te vroeg een einde aan een opwindend leven van een fijn mens. Wij wensen zijn gezin en andere naasten de kracht om zonder hun Jetse verder te gaan.
