Vandaag stond de eerste wedstrijd na de mini-winterstop op het programma en dat was wennen. Kleedkamer zoeken, het juiste veld zien te vinden op de lege Zeerobbenplaat en aftasten tijdens het inspelen waar iedereen ook alweer stond. Ook voor de vaste aanhang was het wennen. Wat waren de tijden ook alweer en sommige hadden zelfs een afspraak gemaakt tijdens de wedstrijd. Mogelijk omdat ze dachten dat er nog geen voetbal was, mogelijk omdat ze nog moesten wennen.
Wie goed waren voorbereid waren de scheidsrechter en de coach Siebolt. Beiden ruim op tijd en met extra inspanningen verricht vooraf. Zo had coach Siebolt een hele wissellijst gemaakt en bij zich. De scheidsrechter begon keurig op tijd en dat was wennen voor de harde kern. Voor Jesper was het nog wennen om na een griep te voetballen. Na het eerste fluitsignaal besloot hij om alleen voor de morele ondersteuning te gaan en dat was meer dan welkom. Hij nam deze taak voor zijn rekening mede omdat enkele harde kern leden gemist werden. Een enkele meldde zich pas minuten later waardoor de eerste doelpunten werden gemist. Binnen het kwartier stond het al 1 – 1. Daarbij moet worden gezegd dat het aantal kansen vele malen groten was dan dat de score aangaf. Dit kwam onder meer doordat er een pittig windje richting onze goal stond, waardoor de bal maar moeizaam van de goal afkwam. Echt wennen. Gelukkig was bij ons Stefan vanaf het begin af aan scherp en goed op dreef. Hij zorgde er samen met Seth voor dat gedurende de eerste helft het scoreverloop gelijk op ging: 3 – 3.
De ranjapauze ging geweldig goed, maar was toch een beetje anders dan normaal. Dit keer verzorgde Willemien voor de aangename dorstlesser en voordat we het wisten waren onze mannen alweer buiten. We stonden van deze snelheid te kijken. Voordat we hier een pas klaar antwoord op hadden zagen we voor het eerst meisjes langs de kant. Niet dat we deze nog nooit hadden gezien, maar dat waren altijd dochter van of familie van onze trouwe aanhang. Dit keer waren het meisjes uit de klas en tsja dat was even wennen. Heel wat energie ging verloren door het feit dat we lang moesten wachten voordat de tegenstander ook zover was, zodat de tweede helft kon beginnen. En of het de meisjes waren, of dat het de wind was die in rug blies of het feit dat we een beetje meer gewend waren en wedstrijdritme kregen blijft een beetje onbekend, maar we gingen zichtbaar beter voetballen. Dit keer konden we de druk mooi op de goal van de tegenstander leggen en al vrij snel liepen we uit naar 5 – 3. Heel even werd het nog spannend doordat Frisia nog één keer een flitsende aanval onhoudbaar langs Jeffry wist af te ronden. Maar we waren gewend en beantwoorden gelijk met het mooiste doelpunt van de ochtend. Het tikkie-takkie voetbal was weer terug in het team, de hoofden van de harde kern draaiden net snel genoeg mee op het schitterende samenspel te kunnen zien en Stijn wist optimaal de wind te benutten: 6 – 4. De eindstand stond op het scorebord en professioneel werden de laatste minuten uitgespeeld. De meisjes waren bij het einde van het fluitsignaal al vertrokken, blijkbaar was dit alles voor ze nog even wennen en wilden ze een confrontatie met een winnende thuisploeg nog even voor zijn.
Laat een reactie achter